Vri­je­me je ta­kvo da su lju­di po­če­li da se vi­še za­ni­ma­ju za svo­ju unu­tra­šnjost, za­to je era ma­te­ri­jal­nog pro­šlost i sad je na­stu­pi­lo vri­je­me da se vi­še raz­mi­šlja o du­ši, ka­že Vik­to­ri­ja Alek­se­je­va, tu­rist­ki­nja iz Mo­skve, ko­ja je uži­va­la u vje­žba­nju odr­ža­nom po­vo­dom Svjet­skog da­na jo­ge u grad­skom par­ku Ko­to­ra, u or­ga­ni­za­ci­ji NVO „Umjet­nost ži­vlje­nja Cr­ne Go­re”. Ovaj dan, 21. jun, ozna­ča­va i po­če­tak lje­ta, te ka­da zna­mo da se sva­ka pro­mje­na u pri­ro­di in­ten­ziv­no od­ra­ža­va na čo­vje­ka, va­žno je da ta­da bu­de­mo ak­tiv­ni, da po­mog­ne­mo or­ga­ni­zmu da se oslo­bo­di na­go­mi­la­nih otro­va (de­tok­si­ka­ci­ja), a vje­žbe jo­ge su pra­vi na­čin za to. S ob­zi­rom na to da se Vik­to­ri­ja u Ru­si­ji ba­vi jo­gom već tri go­di­ne, vi­djev­ši pla­kat sa po­zi­vom na vje­žba­nje, re­zer­vi­sa­la je tih sat vre­me­na sa­mo za se­be.
– Jo­ga vr­lo do­bro dje­lu­je, ne to­li­ko na fi­zič­ko ko­li­ko na men­tal­no sta­nje, na ni­vo du­še, ni­vo sa­zna­nja, za­to što se mi­je­nja per­cep­ci­ja ži­vo­ta, mi­je­nja se od­nos pre­ma ži­vo­tu, a pri to­me sve što osvi­je­stiš, ti dru­gi­ma pre­no­siš mir i har­mo­ni­ju, pri­la­ze ti dru­gi lju­di. U fi­zič­kom smi­slu osje­ćaš pri­liv ener­gi­je, imaš vi­še sna­ge, bo­lju rav­no­te­žu, bo­lje si osvi­je­šćen. Jo­ga mi se mno­go svi­đa i mno­go mi zna­či, ka­že Vik­to­ri­ja i do­da­je da od 30 mi­li­o­na sta­nov­ni­ka u Ru­si­ji, mno­go njih upra­žnja­va jo­gu, što zna po svo­jim dru­ga­ri­ca­ma i dru­go­vi­ma. Ona se još ba­vi „žen­skom jo­gom”, žen­skom jo­ga-prak­som, a ta­ko­đe or­ga­ni­zu­je i po­ha­đa se­mi­na­re.
Čla­ni­ce NVO „Eks­pe­di­cio” Ko­tor po­kre­nu­le su pri­je pet go­di­na pro­je­kat „Jo­ga u par­ku” sa ci­ljem oži­vlja­va­nja jav­nih pro­sto­ra u ci­lju po­bolj­ša­nja kva­li­te­ta ži­vo­ta gra­đa­na i od ta­da se sva­ko­ga lje­ta, sva­ke su­bo­te od osam do de­vet sa­ti, odr­ža­va vje­žba­nje sa vo­lon­te­ri­ma „Umjet­nost ži­vlje­nja”.
– Jo­ga je jed­na od naj­bo­ljih stva­ri ko­je sam ura­di­la za se­be, ni­sam baš di­sci­pli­no­va­na i ne ra­dim baš sva­kog da­na, ali osje­ćam do­bro­bit uvi­jek kad vje­žbam. To su ne­ki ala­ti za ti­je­lo i taj unu­tra­šnji mir, ko­ji su od ne­pro­cje­nji­vog zna­ča­ja za me­ne, a vje­ru­jem da su to osje­ti­li i svi ko­ji su pro­šli kurs, ka­že Ta­tja­na Ra­jić, osni­va­či­ca „Eks­pe­di­ci­ja”.
Jo­ga je cje­lo­vi­ta di­sci­pli­na u ko­joj se kroz fi­zič­ke vje­žbe pri­bli­ža­va­mo na­šem bi­ću, ona tra­ži od­re­đe­nu ak­tiv­nost, ri­tam, po­sve­će­nost, ali za­to do­no­si ve­li­ke be­ne­fi­te – na pr­vom mje­stu ži­vot­nu ra­dost, en­tu­zi­ja­zam, is­ti­če Zo­ra­na Mi­lo­še­vić iz Ko­to­ra, uči­te­lji­ca jo­ge iz pro­gra­ma „Art of Li­ving”.
– Ove vje­žbe pri­la­go­đe­ne su sva­kom ži­vot­nom do­bu i sva­kom zdrav­stve­nom sta­nju u ko­jem se čo­vjek na­la­zi. Dje­lu­ju pr­ven­stve­no pre­ven­tiv­no, ali dje­lu­ju i te­ra­pe­ut­ski za lju­de ko­ji ima­ju zdrav­stve­ne pro­ble­me. Sa­mim tim ne po­sto­je gra­ni­ce u tom pri­stu­pu da se kre­ne sa vje­žba­njem, to pre­po­ru­ču­je ove pro­gra­me sva­ko­me ko že­li da bu­de na pu­tu zdra­vlja, ka­že Mi­lo­še­vić. Od­go­va­ra­ju­ći na di­le­me po­je­di­na­ca da jo­ga ne po­ti­če sa ovog kul­tur­nog pod­ne­blja, te da su mno­gi sum­nji­ča­vi ka­da tre­ba da pri­stu­pe vje­žba­nju, Zo­ra­na od­go­va­ra da su sve ove vje­žbe za ci­je­li ljud­ski rod, što je iz­nad is­to­ka, za­pa­da, sje­ve­ra i ju­ga.
– Jo­ga pri­pa­da na­sle­đu čo­vje­čan­stva i za­što da to na­sle­đe, ta do­bra, ne di­je­li­mo me­đu so­bom? Vje­žba­ju­ći jo­gu, ona lju­de sa­mo još vi­še učvr­šću­je u ne­koj vje­ri ko­joj pri­pa­da­ju ili sa ko­jom se iden­ti­fi­ku­ju – ne po­sto­je gra­ni­ce. Kroz mo­je is­ku­stvo, ko­je tra­je se­dam go­di­na in­ten­ziv­nog ba­vlje­nja jo­gom, u okvi­ru Umjet­no­sti ži­vlje­nja, te raz­li­či­to­sti su to­li­ko kva­li­tet­ne i to­li­ko jed­ne dru­ge po­dr­ža­va­ju i ta­ko se u sve­mu to­me osje­ća­ju je­din­stve­nim, to je „Sve­to Jed­no”, ob­ja­šnja­va Mi­lo­še­vić, ko­ja se upra­vo vra­ti­la sa se­mi­na­ra u Li­tva­ni­ji, a mno­go pu­ta bo­ra­vi­la je u cen­tri­ma Umjet­nost ži­vlje­nja u Nje­mač­koj, na Švar­cval­du, gdje se na­la­zi evrop­ski cen­tar, u Austri­ji, Švaj­car­skoj, Hr­vat­skoj... Pro­gra­mi su na­šli po­seb­no plod­no tle u Bu­gar­skoj, a cen­tri po­sto­je u Ma­đar­skoj i Ru­mu­ni­ji. Ovo je tre­ća go­di­na ka­ko se u Cr­noj Go­ri obi­lje­ža­va Me­đu­na­rod­ni dan jo­ge, a ovom pri­li­kom uče­stvo­va­li su vo­lon­te­ri iz 11 gra­do­va: Nik­šić, Pod­go­ri­ca, Bi­je­lo Po­lje, Ko­tor, Bu­dva, Her­ceg No­vi, Bar, Ul­cinj, Plav, Ko­la­šin, Ce­ti­nje.
– Mi smo re­la­tiv­no mla­di u Cr­noj Go­ri, po­sto­ji­mo osam go­di­na. Naš ak­ce­nat je tre­nut­no na hu­ma­ni­tar­nom ra­du, ra­di­mo jo­gu u par­ku za gra­đan­stvo, u Psi­hi­ja­trij­skoj bol­ni­ci Ko­tor za­jed­no sa Ak­ci­jom za ljud­ska pra­va, a ra­de se i broj­ni pro­gra­mi po­mo­ći osje­tlji­vim gru­pa­ma kao što su za­vi­sni­ci, že­ne i dje­ca – žr­tve po­ro­dič­nog na­si­lja, za­tvo­re­ni­ci... Pro­gram pod­ra­zu­mi­je­va i ajur­ved­ske kon­sul­ta­ci­je, ško­le ajur­ved­skog ku­va­nja, me­di­ta­ci­je – re­kla je Mi­lo­še­vić i po­zva­la za­in­te­re­so­va­ne da do­đu na se­mi­nar ko­ji će od 7. do 9. ju­la na te­ra­si In­sti­tu­ta za bi­o­lo­gi­ju mo­ra u Ko­to­ru odr­ža­ti In­di­jac Sva­mi Va­i­šam­pa­jan. Pri­je to­ga odr­ža­će bes­plat­na pre­da­va­nja u Pod­go­ri­ci, Her­ceg No­vom, Tiv­tu i Ko­to­ru.
M.D.Po­po­vić


Ne­ras­ki­di­va ve­za po­kre­ta i da­ha

–Dah nas vo­di u po­kret, po­kret pra­ti ri­tam na­šeg da­ha, a sa­mim tim mi vr­lo do­bro mo­že­mo da pre­po­zna­mo gra­ni­ce na­šeg ti­je­la u tre­nut­ku ka­da po­či­nje­mo sa vje­žba­njem i vr­lo la­ga­no i ja­sno uvi­đa­mo ka­ko te svo­je gra­ni­ce po­mje­ra­mo re­dov­nim vje­žba­njem. On­da to od­mah uno­si do­dat­nu ra­dost čo­vje­ku, uspio je, sa­vla­dao je ne­što i on­da ide da­lje. Mi­li­me­tar po mi­li­me­tar osva­ja­ju se ti po­kre­ti, ti­je­lo se opu­šta. Pri to­me je dah taj ko­ji opu­šta čo­vje­ka. Ka­da su vje­žbe u skla­du sa da­hom, de­ša­va se spoj sa na­šim umom, ko­ji je u tim tre­nu­ci­ma umi­ren, kon­cen­tri­san, fo­ku­si­ran, on oslu­šku­je ti­je­lo. Tu se mi po­ve­zu­je­mo i na dru­gom ni­vou sa sa­mim so­bom, po­ja­šnja­va Mi­lo­še­vić.